Ragdolle po raz pierwszy pojawiły się w latach 60-tych ubiegłego wieku w Californii w Riverside. Odkrywczynią oraz pierwszą posiadaczką ragdolli była Ann Baker, która również jako pierwsza i jedyna osoba opatentowała nazwę rasy i założyła organizację poświęconą ragdollom.

Cała historia powstania rasy jest bardzo tajemnicza i właściwie do dzisiaj nikt nie wie dokładnie jakie były początki. Jedyną najbardziej wiarygodną i prawdopodobną historią powstania rasy jest opowieść o kotce mieszkającej w okolicach domu Pani Pennels, sąsiadki Ann Baker.

Josephine – gdyż tak brzmiało jej imię – była białą, o średniej długości włosa kotką, która wiodła szczęśliwe życie półdzikiego zwierzaka nie wyróżniającego się niczym szczególnym, a jej mioty również nie wykazywały żadnych wyjątkowych cech. Pewnego dnia Josephine została potrącona przez przejeżdżający samochód i dotkliwie poraniona: miała połamaną miednicę, oraz uszkodzone stawy biodrowe. Ann Baker wraz z pomocą sąsiadów, którzy pracowali na miejscowym uniwersytecie, postanowiła zająć się ledwo żywą Josephine. Na czas kuracji Pani Pennels zabrała kotkę do siebie. Pod wpływem troskliwej opieki, półdzika Josephine zmieniła się nie do poznania, z dnia na dzień stawała się coraz bardziej ufna i przyjaźnie nastawiona do ludzi.

Już po wyleczeniu urodziła wyjątkowy, zupełnie inny od poprzednich miot i na te właśnie kocięta zwróciła uwagę Ann Baker. Wykazywały one wyjątkowe cechy - brane na ręce wiotczały, sprawiając wrażenie szmacianej lalki. Zaintrygowana niezwykłymi cechami kociąt, Pani Baker postanowiła nagłośnić sprawę i zapoczątkować zupełnie nową rasę. 

Pierwszą kotką, którą otrzymała Anna Baker po Josephine, była nieduża ciemna Buckwheata, następną Raggendy Ann Fugiana, której ojcem był Daddy Warsbrucks, również syn Josephine. Miał on białe rękawiczki na łapkach i był łudząco podobny do świętych kotów birmańskich. Ann Baker regularnie wypożyczała Daddy Warsbrucka od pani Pennels, wykorzystując go do swego programu hodowlanego.

Legenda głosi, jakoby Josephine była leczona środkami mutagennymi, lecz po dziś dzień genetycy są raczej oszczędni w wypowiedziach na ten temat. W latach 60-tych naukowcy najprawdopodobniej nie mogli dysponować lekami wpływającymi na mutacje genetyczne. Jednakże prawdą jest, iż kod genetyczny ragdolli nie występuje u żadnej ze znanych ras. Zapewne nigdy nie poznamy całej prawdy; możemy jedynie wysnuwać swoje domysły i hipotezy na ten temat. Dla większości posiadaczy ragdolli nie ma to jednak żadnego znaczenia - najistotniejszą sprawą jest radość z posiadania tych wyjątkowych kotów.

Niestety, nie dane było Ann wejść w posiadanie kolejnych kotek po Josephine, gdyż poirytowany zamieszaniem wokół ragdolli, mąż pani Pennels wkrótce uśpił Josephine wraz z jej ostatnim miotem. To przykre wydarzenie jednakże nie zniechęciło jednak Ann Baker, która podjęła walkę o nową rasę i jej popularyzację, mając do dyspozycji jedynie potomstwo Josephine. Powstało również wiele mitów na ten ragdolli, takich jak zupełny brak instynktu czy odporność na ból, co przecież nie jest prawdą. Oczywiście ragdolle są kotami spokojnymi i nie podnoszącymi wrzawy z byle powodu, a ich instynkty są nieco stłumione, lecz potrafią walczyć o swoje prawa i jak najbardziej odczuwają ból.

Mówiąc o historii ragdolli należy również wspomnieć Laurę i Danny`ego Deytonów, którzy zostali właścicielami ragdolli. W roku 1971 Daytonowie założyli Ragdoll Fanciers` Club International i to właśnie oni są prawdziwymi prekursorami hodowców tej rasy. W roku 1981 ragdolle po raz pierwszy trafiły do Europy. Obecnie są uznawane przez większość organizacji zrzeszających koty rasowe.

Wrażenie ogólne

Ragdolle są dużymi kotami; kotki nieco mniejsze od kocurów, choć zdarzają się wyjątki. Waga ciała kotek waha się między 4 a 6 kg, natomiast kocurów 7 a 10 kg. Sprawiają wrażenie nieco ociężałych, masywnych i leniwych.

Głowa

Powinna być średniej wielkości, w kształcie szerokiego klinu z płaskim szczytem pomiędzy uszami. Nos lekko wgłębiony na wysokości stopu. Policzki dobrze rozwinięte, lekko zaokrąglone. Kufa średniej długości z dobrze rozwiniętą i mocną brodą.

Uszy

Średniej wielkości, otwarte u nasady, zaokrąglone na końcach, umiejscowione nisko na czaszce, lekko nachylone ku przodowi.

Oczy

Duże i owalne, zewnętrzna krawędź powinna być na poziomie dolnej krawędzi uszu. Kolor niebieski. Preferowany możliwie najciemniejszy kolor, pozostający w harmonii z kolorem futra.

Tułów

Długie ciało, średnia do mocnej struktura kośćca, muskularny. Klatka piersiowa szeroka, dobrze rozwinięta. Ciężkie i muskularne w tylniej części. Dorosłe kocury są szerokie w ramionach. Szyja krótka i mocna.

Ogon

Długi, średniej grubości u nasady, nieznacznie zwężający się ku końcowi, proporcjonalny do reszty ciała.

Szata

Puszyste futro średniej długości, gęste, miękkie, jedwabiste w fakturze, leżące na korpusie i łamiące w czasie ruchu. Sierść dłuższa wokół szyi (kryza), otulająca twarz. Krótka na twarzy, wydłużająca się poprzez szczyt głowy i kark ku reszcie ciała. Włos średniej długości do długiego na brzuchu i portkach. Krótki lub średniej długości na przednich łapach.

Ragdolle występują w kilku kolorach: Blue, Seal, Red, Chocolat, Lilac, Carem. Wyróżnia się też kilka typów umaszczenia: Colourpoint, Tortie Colourpoint, Tabby Colourpoint, Torie Taby Colourpoint Bicolour, Tortie Bicolour, Tabby Bicolour, Tortie Tabby Bicolour, Mitted, Tortie Mitted, Tabby Mitted, Torie Tabby Mitted.

Nazwa ragdoll (ang. szmaciana lalka) wywodzi się z bardzo ciekawej cechy kotów tej rasy. Otóż każdy ragdoll wzięty na ręce zaczyna bezwładnie zwisać. Rozluźnione mięśnie sprawiają, iż kotek przypomina swoją formą szmacianą laleczkę. Warto dodać, iż nie na każdych rękach oraz nie w każdej sytuacji można zaobserwować takie zjawisko . Rzadko kiedy kociak pokaże swoje właściwości w stresie ( np wystawa ) oraz na rękach osoby , do której nie ma zaufania .

Ragdolle są kotami spokojnymi i o zrównoważonym temperamencie. Są również bardzo towarzyskie, przyjaźnie nastawione do człowieka, szukają z nim kontaktu i chętnie pozwalają się nosić na rękach i niekiedy przedkładają towarzystwo człowieka nad towarzystwo kotów. Przywiązują się do swego towarzysza człowieka, są bardzo ufne i delikatne, nawet w zabawie rzadko pokazują pazurki. Nie odczuwają strachu przed innymi zwierzętami i dlatego ważne jest, aby nie wychodziły bez człowieka na zewnątrz. Wspaniale adaptują się w nowym otoczeniu, są raczej zaciekawione, niż przestraszone. Nie wykazują agresji, jedynie w skrajnych przypadkach można zobaczyć rozzłoszczonego ragdolla. Ragdoll nie należy do kotów natrętnych także możemy być pewni, że nasz ulubieniec nie będzie nam narzucał swojego towarzystwa jeśli zostanie przez nas zignorowany. Wówczas ragdoll zajmie się sobą, cierpliwie czekając na chwile, kiedy będziemy mogli poświęcić mu swój czas. Z pewnością nie pozwoli jednak o sobie całkowicie zapomnieć delikatnie przypominając o swoim istnieniu- błękitnym, głębokim spojrzeniem prosto w oczy. Ragdoll to kot niezwykle czuły, delikatny pełen dyskrecji i elegancji zarazem i zachowań godnych takich cech możemy od niego oczekiwać.

Ragdolle są wspaniałymi towarzyszami życia, na pewno nie powinny mieszkać z osobami często wyjeżdżającymi, źle znoszą samotność, chyba że podróżują razem z właścicielem lub zapewnimy towarzystwo w postaci drugiego kociaka.

Ragdolle są znakomitymi towarzyszami wszelkich czynności domowych. Dzielnie asystują w codziennych pracach, bacznie nam się przyglądając. Ragdolla ucieszą wspólne porządki – zadba o czystość rozmaitych powierzchni uganiając się za mopem. Zachwyci sie włączoną pralką dzielnie obserwując wirujący bęben a po dniu pełnym wrażeń chętnie obejrzy wieczorny seans wtulony w swojego opiekuna.

Ragdolle mają niebywałą zdolność pełnej synchronizacji z trybem życia swojego właściciela. Oznacza to , iż ragdoll jest aktywny w tym samym czasie co jego opiekun i zasypia również wraz ze swoim panem kiedy ten kładzie się spać. Problem nieprzespanych nocy przy posiadaniu ragdolla zostaje więc całkowicie wyeliminowany.

Oczywiście w przypadku posiadania kociątka należy uzbroić się w cierpliwość do czasu kiedy nasz pupilek nauczy się naszego trybu życia i w pełni go zaakceptuje. Należy pamiętać, że kociak rasy ragdoll niewiele różni się od przeciętnego kociątka. Tak samo jak każdy maluch jest energiczny i zawsze skory do zabaw i psot. Nie są mu obce wówczas szaleństwa i najróżniejsze wygibasy, których nie powstydziłby się nawet abisyńczyk. Jednakże ragdoll wyrasta z takich zachowań i wraz z upływem tygodni staje się kotem coraz bardziej poważnym i spokojnym, któremu nawet przez myśl nie przechodzą kocięce rozrywki typu skok wzwyż czy skok w dal. Dorosły ragdoll jest oazą spokoju . Oczywiście nie wzgardzi zabawkami otrzymanymi od opiekunów, zachęcony do wspólnej zabawy z pewnością skorzysta z zaproszenia jednakże zrobi to bardziej z grzeczności niż z potrzeby serca. Ragdolle bowiem są niezwykle delikatne a widząc starania właścicieli przynoszących do domu coraz to bardziej atrakcyjne nowinki techniczne mające zapewnić kotu rozrywkę i świetną zabawę, skorzysta z nich, aby sprawić przyjemność swoim właścicielom.

Ragdoll jest również znakomitym kompanem licznych wojaży rodzinnych. Idealnie sprawdza się w roli podróżnika niezależnie od środku transportu jaki wybierzemy.

Ragdoll chętnie zatrzyma się w hotelu, nie odczuje żadnego dyskomfortu związanego ze zmianą miejsca bowiem dla ragdolla najważniejszy jest jego opiekun. Są to wyjątkowe koty, które bezwątpienia są zaprzeczeniem teorii, że kot przyzwyczaja się do miejsca a nie do człowieka. Ragdoll przywiązuje się wyłącznie do człowieka a miejsce ma dla niego drugorzędne znaczenie.

Ponieważ włos kotów tej rasy nie sprawia większych problemów, nie ma szczególnych wymagań pielęgnacyjnych. Od czasu do czasu należy wyszczotkować kota i to raczej będzie przyjemność niż obowiązek, zarówno dla właściciela jak i samego kota.

Koty tej rasy bardzo lubią przybywać z najmłodszymi opiekunami, bowiem nikt bardziej nie zrozumie dziecka jak ragdoll. Delikatny futrzasty towarzysz jest znakomitym przyjacielem naszych pociech, które uczą się odpowiedzialności i opieki nad żywą istotą od najmłodszych lat. Ragdoll jest kotem niezwykle wyrozumiałym więc głośne zabawy i dziecięce krzyki nie będą go zniechęcały do kontaktu z dzieckiem. Należy jednak pamiętać, iż teoria, że ragdolle nie odczuwają bólu jest całkowicie fałszywa. Ragdoll jak każde żywe stworzenie odczuwa ból z takim samym nasileniem jak każdy zwierzak. Faktem jest natomiast,  że koty te odznaczają się niezwykłą wręcz cierpliwością i w chwili kiedy czułość dziecka względem kota będzie zbyt intensywna – ragdoll nie zareaguje na to  agresją. Agresja bowiem jest pojęciem nieznanym przedstawicielom tej rasy. 

Ze względu na swój wyjątkowy charakter i temperament ragdolle z powodzeniem uczestniczą w zajęciach z felinoterapii. Jest to dowód na to , iż ta rasa została doceniona także przez specjalistów i dzięki swoim cechom niesie również pomoc najbardziej potrzebującym.

Wiele osób przy podejmowaniu decyzji o przyjęciu do swojej rodziny ragdolla zastanawia się nad odpowiednią płcią. Większość zainteresowanych rasą jest przekonana, iż bardziej przyjazne i zrównoważone są koteczki niż kocurki. Być może ta zasada ma zastosowanie do ludzkiego Świata jednakże kocią rzeczywistością kierują zupełnie inne reguły. Koteczki częściej są większymi indywidualistkami – szczególnie te , które nie zostały jeszcze poddane zabiegowi sterylizacji. Zdarza się jednak ,że pomimo przeprowadzonego zabiegu kotka nie jest bardzo zżyta ze swoim opiekunem i wyobraża sobie Świat bez niego. Oczywiście okazuje mu uczucia i względy jednakże nie jest to bezwarunkowa i bezwzględna miłość jaką jest w stanie obdarzyć człowieka kocur. Kocur się bardzo przywiązuje do swojego opiekuna. Przejawia przy tym całkowicie psie oddanie. Kocurki są z reguły niesamowitymi przylepami, korzystającymi z każdej okazji, aby znaleźć się na kolanach u swojego Pana niezależnie od sytuacji. Ragdollowi bowiem nie przeszkadza miejsce, w którym siedzi jego właściciel – dla ragdolla najważniejsze sa kolana i bliskość opiekuna. Musimy być zatem przygotowaniu na wspólne posiłki z ragdollem, który chętnie sprawdzi co mamy na talerzu, wspólne oglądanie telewizji a nawet ..wspólne korzystanie z toalety – ponieważ żaden ragdoll nie przepuści takiej okazji, aby znaleźć się na kolanach u swojego ukochanego Pana.

Ragdolle to koty bardzo towarzyskie i w sytuacji kiedy posiadamy jednego ragdolla a jesteśmy zmuszeni do 8 godzinnej, codziennej pracy warto rozważyć powiększenie rodziny o jeszcze jedną szmacianą laleczkę.

Ragdoll jest cierpliwy więc spokojnie będzie oczekiwał na powrót swoich opiekunów jednakże bezwątpienia większość dnia upłynie mu na tęsknotach i wypatrywaniu w oknie swoich Państwa.

Aby uniknąć kocich smutków należy zastanowić się nad powiększeniem kociej rodziny. Dwa ragdolle znakomicie sobie zorganizują czas podczas nieobecności człowieka. Spędzą go na wspólnych zabawach, posiłkach oraz słodkich drzemkach. We dwoje zdecydowanie raźniej oczekuje się powrotu właścicieli. A z pewnością nie ma przyjemniejszego obrazu po całodziennej pracy niż, widok dwóch niebieskich par oczu witających nas u progu domu.

Materiały do działu Ragdoll - opis rasy pochodzi ze źródeł:

https://twojezwierzaki.org/

Dominika Regulska Hodowla Supurrsonic*Pl 

Książka "RASY KOTÓW" wydawnictwo Oficyna Wydawnicza MULTICO